அது ஒரு பேரின்பம். கொழும்பு மெயின் ஸ்ரீட்டும், நாலாம் குறுக்குத் தெருவும் சந்திக்கின்ற அந்தசந்தியில் இருக்கின்ற எலக்ரிக் போஸ்ட்டில் வாகாக சாய்ந்து கொண்டு. இடுப்பில் இருக்கின்ற தீப்பெட்டியை எடுத்து திறந்து உள்ளே இருக்கும் அலுமினியப் பேப்பரில் சுற்றப்பட்ட இத்தனூண்டு 'வெள்ளைத் தூளை' விரித்து தீக்குச்சியை எரித்து அலுமினியப் பேப்பரை சூடாக்க வேண்டும். ஜீவ் என்று ஒரு புகைவரும். கண்சிமிட்டும் நேரம்தான். அப்புகை வெளியே போய்விடாதவாறு மூக்கினால் அப்புகையை உறுஞ்ச வேண்டும்.
நெஞ்சாங்கூடு மேலெழுந்து மூக்கு நுனியை நுகர கண் இரண்டும் தானாக மூடும். நெற்றி சுருங்கி. கண்கள் ரத்தச்சிவப்பாகி, மூளை குலுங்கி, அடிநாக்கு, நுனிநாக்கு இரண்டும் மொத்தமாக வறண்டு, ஒவ்வொரு மயிர்க்கால்களும் புடைப்புடன் திமிறி ஏழாவது லோகம் கண்ணுக்குத் தெரிந்தால். அதுதான் ஒரிஜினல் நம்பர் ஒன் ஹிரோயின். நோ செக்கண் வேர்ட். பெற்ற தாயை உதைக்கச் சொல்லும், சககோதரர்களை அடிக்கச் சொல்லும், உலகமே பொய்யெனச் சொல்லும், வாராய் நீ வாராய். போகும் இடம் வெகு தூரம் இல்லை என்ற தியாகராஜா பாகவதரின்ட பாட்டு தூரத்தில் கேட்கும், ஹொரோயின் வியாபாரி மட்டும்தான் உண்மை எனச் சொல்லும்.
இதன் இன்றைய மார்கட் விலை கிலோ 45 லட்ச ரூபா.ஹோள்சேல் பிறைஸ் 23 லட்ச ரூபா.அதை வாங்க நீங்கள் பம்பாய் தாராவிக்கு ஒரு விசிட் பண்ண வேண்டும்.
வியாபாரத்தில் இறங்கவிரும்புபவர்கள் இந்த ஹொரோயின் பாவிப்பவர்களிடம் கொஞ்சம் பாடம் படிக்க வேண்டும்.
மகாபாரதத்தில் பாண்டவர்களுக்கும், கௌரவர்களுக்கும் ஒரு வயதான கிழவன் வில்வித்தை படித்து கொடுத்ததாகவும். ஒவ்வொருவரிடமும் வில்லையும்அம்பையும் கொடுத்து மரத்தில் உள்ள பறவையை குறிபார்க்கச் சொன்ன போது. ஒவ்வொருவரும் இலைதெரிகிறது, கிளை தெரிகிறது என்ற போது ஒருவர் மட்டும் ஆம் பறவை தெரிகிறது. அம்பை எய்துவிடட்டுமா என்று கேட்டதாகவும் புராணக்கதை சொல்வார்கள். அது போல் இந்த ஹெரோயின் பாவிப்பவர்களுக்கு எதுவுமே கண்ணுக்கு தெரியாது. அவர்களது டார்கட் ஹெரோயின். நமது டார்கட் முன்னேற்றம். வெறி. உழைப்பால் உயர வேண்டும் என்ற வெறி.
நியாயமான உண்மையான நான்கு பேருக்கு நன்மை பயக்கக் கூடிய ஒரு தொழில். ஐயையோ தொழில் தொடங்கினால் இன்கம்டக்ஸ் கட்டவேண்டும், டேர்ண் ஓவர் டெக்ஸ் அழவேண்டும் இதெல்லாம் நமக்கு சரிப்பட்டு வராதுப்பா என்று சொல்பவர்கள் தான் அதிகம். அரசாங்கம் இலவசமாக வீதி அமைக்க வேண்டும், இலவசமாக இவரது பிள்ளை படிக்க வேண்டும், இலவசமாக வைத்தியசாலையில் மருந்து வளங்க வேண்டும், போக்கு வரத்துக்கு ஏஸி பஸ் விட வேண்டும், இவர் வீட்டில் திருட்டு நடந்தால் பொலிசார் வந்து கண்டுபிடித்து கொடுக்க வேண்டும். எல்லாமே, எல்லாமே அரசு இலவசமாக செய்ய வேண்டும்.ஆனால் இவர் அரசுக்கு டெக்ஸ் கட்டமாட்டார்.
இவர் இறந்தவுடன் இவரது பங்களாவின் அளவுக்கு ஒரு குழி வெட்டி, அந்த குழிக்குள்ள பங்களாவை இறக்கி, அப்புறம் தங்க நகைகள், இவரது சொத்துப் பத்திரங்களெல்லாம் அதற்குள் போட்டு அதற்கு நடுவில் இவரை வைத்துத்தான் புதைப்பார்கள் என சேர்த்து, சேர்த்து, சேர்த்து இறுதியில் சீனி போடாத டீ, தவிடு நீக்காத சோறு, உப்பு போடாத குழம்பு, எண்ணையில் வதக்காத காய்கறி, அத்துடன் ஒரு கிளாஸ் தண்ணி அதையும் சுட வைத்து ஆறவைத்து வடிகட்டி மண்சட்டியில் வைத்து குடிக்க வேண்டும் என்பதை 500 ரூபா கொடுத்து டொக்டரிடம் விசாரித்து விட்டுக் குடித்துக் கொண்டிருப்பார்கள்.
வியாபாரத்தில் இறங்குபவருக்கு ஒரு குறிக்கோள் இருக்க வேண்டும் அத்துடன் இத்தனூண்டு
சமூகப்பற்றும் இருக்க வேண்டும். என்பதைதான் ஹெரோயினில் ஆரம்பித்து டயபட்டீஸ் காறர்களில் வந்து முடித்தேன். திருகோணமலை புல்மோட்டையில் படிந்து கிடக்கும் அந்த லட்சக்கணக்கான மெற்றிக் தொன் இல்மனைட்டை பற்றித்தான் இப்போது நாடு பிடிக்க ஆசைப்படுபவர்கள் எல்லாம் கவலைப் படுகின்றார்களே தவிர திருகோணமலையிலிருந்து மூதூர், பணிச்சங்கேணி, சுங்கான்குளி, கிளிவெட்டி, தோப்பூர், பாலத்தடிச்சேனை, வாகரைவரை உள்ள பச்சைப் பசேல் நிலங்களைப்பற்றியும் அம்மக்களின் உழைப்பை பற்றியும் யாருமே கவலைப் படவில்லை.
காய்ந்து உதிர்ந்து விடும் தென்னோலைகளை கிரமமாக சேர்த்து அந்த ஈக்கில்களை பாகிஸ்தானிற்கு ஏற்றுமதி செய்யலாம். அல்லது நாங்களே அதை கிரமமாக சீவி 'துத்பிக்' (பல்குத்தி) செய்து விற்கலாம். குருநாகலையில் பல ஆயிரம் மக்களின் அன்றாட வருமானம்
இந்த தென்னோலையிலேயே திரட்டப்படுகிறது. குருநாகலையில் குழியாப்பிட்டி, வாரியப்பொல, குருவிக் கொட்டுவ, என பல கிராமங்கள் இருக்கிறது. இங்கு ஈக்கிலை வெட்டி பதப்படுத்தி சிறு குச்சிகளாக்கக்கூடிய இயந்திரங்களை இந்தியாவில் இருந்து தருவித்து சிறு முதலீட்டில் லட்சாதிபதிகள் உருவாகிக் கொண்டிருக்கின்றார்கள்.
கேகல்லயைச் சேர்ந்த ஒருவர் கிண்ணியாவில் இருந்து தென்னோலைகளை அள்ளிவந்து ஈக்கில்கட்டு(விளக்குமாறு) செய்து சிறிலங்கா முழுதும் விற்றுக் கொண்டிருக்கிறார்.
கிண்ணியா, மூதூர், வெருகல் பகுதிகளிலிருந்து காய்ந்த தேங்காய் மட்டைகளை கொண்டுவந்து, அதை சிறு, சிறு துண்டுகளாக வெட்டி வெளிநாடுகளுக்கு ஏற்றுமதி செய்கின்றார் ஒரு சிங்கள வர்த்தகர். கண்டி கட்டுகஸ்தொட்டையில் வீதியில் பதியுதீன் மஃமூத் பெண்கள் கல்லூரிக்கருகில் அவரது ஷோ றூமும்,அதிலிருந்து 20மைல் தொலைவில் அவரது தும்பு பெக்டரியும் இருக்கின்றது. நாம் அவர்களுக்கு தேங்காய் மட்டையை இலவசமாக கொடுத்துவிட்டு, அப்புறம் அவனிடம் போய் அதை 'கால் மிதி' என்ற புதிய பெயரில் 225 ரூபா கொடுத்து வாங்கி வருகின்றோம். அவ்வளவு புத்திசாலிகள் நாங்கள்.
அதே போல்தான் பழைய பிளாஸ்ரிக் பக்கட்கள்,பிளாஸ்ரிக் பொருட்களை குப்பை அள்ளுபவ
னுக்கு வாரிவழங்கிவிட்டு அதை ஆர்.பி.கோ.மெட்ரஸ் என்ற பெயரில் ஆராயிரம் ரூபா கொடுத்து வாங்கி வருவோம். இந்த பழைய பிளாஸ்ரிக் பொருட்களை பாரிய பாத்திரங்களில் போட்டு உருக்கிய பின் அதை அழகான மெட்ரஸ் ஆக மாற்றக்கூடிய சிறிய இயந்திரங்கள் சைனா வீதிகளில் பத்தாயிரம் டொலருக்கு பெறமுடியும்.
இன்று நமது கிராமங்களிலெல்லாம் நிறைய துணிக்கடைகள் முளைத்து விட்டன. பெண்களுக்குரிய சல்வார் கமிஸ் முதல் ஆண்களுக்குரிய வித விதமான துணிகள் வரை பேங்கொக்கிலிருந்தும், இந்தியாவில் இருந்தும் வாங்கி வந்து குவிக்கின்றனர். ஆனால் இப்போது உலக சந்தையில் வங்காளதேஷ் துணிதான் மிக மிக மலிவு. ஆண்களுக்குரிய சகல துணிகளும் இன்று பங்காள தேஷத்திலிருந்துதான் போகிறது. சாதாரண ஒரு 100 வீத கார்ட்டன் சேர்ட் பங்காளதேஷத்தில் 40 சிறிலங்கா ரூபாவுக்கு பெற முடியும். ஒரு முறை பங்காளதேஷ் எம்பஷி கொமர்ஷியல் டிவிஷன் கதவை தட்டிப்பாருங்கள். ஏன் பங்காளதேஷத்துக்குத்தான் எந்த விஸா கெடுபிடியும் இல்லையே.
அன்பான மக்கள். குறைந்த கட்டணத்தில் ஹோட்டல்கள். வீதி எங்கும் துணிக்கடைகள்.
பெண்களுக்கான சல்வார், சுடிதார், சாறி என்பவற்றுக்கு இந்தியாவில் உள்ள 'சூரத்'துக்கு பயணிக்க வேண்டும். அனைத்து துணிகளையும் துட்டுக்கு இரண்டு என அள்ளி வரலாம். இங்கு கொண்டு வந்து நாங்களே பெண்களுக்கான துணிகளை தைக்கலாம். நீங்கள் என்ன துணி. எந்த களரில் வாங்க வேண்டும் என நினைக்கின்றீர்களோ. அதைவிட ஆயிரம் மடங்கு விதவித துணிக்கடலை நீங்கள் இங்கு தரிசிக்கலாம். இதனால் நமது பகுதி பெண்களுக்கு வேலையும் வழங்கலாம். 500 வீத இலாபம் உழைக்கலாம். 10லட்ச ரூபா பணத்தை ஏஜென்சிக்கு கட்டிஏமாந்து தடுமாறுவதைவிட 3 லட்ச ரூபா பணத்தில் ஒரு ஜவுளிக்கடலுக்கு நீங்கள் சொந்தக்காறராகலாம்.
ஒரு வியாபாரி எப்படி இருக்க வேண்டும் என்பதை குஜாராத், சூரத் வியாபாரிகளிடம் படிக்க வேண்டும். போன வருடம் குஜாராத் அகமதாபாத்தில் 17 குண்டு வெடிக்கும் போது நான் அங்கு இருந்தேன். பத்திரிகைகள் முஸ்லீம்கள் குண்டு வைத்துவிட்டார்கள் என பிதற்றிக் கொண்டிருந்தன.
ஆனால் மக்கள். தாமுண்டு தம் பாடுண்டு என்றிருந்தனர். அதிலும் வியாபாரிகள் எதையுமே கண்டு கொள்ளவில்லை. நான் சூரத்தில் உள்ள ஒரு துணி ஆலைக்கு சென்றிருந்தேன். இரண்டாயிரம் ஊழியர்கள் வேலை செய்யும் கம்பனி அது. ஆலை உரிமையாளருடன் நான் கதைத்துக் கொண்டிருக்கும் போது பகல் சாப்பாட்டு நேரம் தொடங்கிவிட்டது. வாருங்கள் சாப்பிடுவோம் என அழைத்தார். சாப்பாட்டு மண்டபத்தில் ஆயிரக்கணக்கான ஊழியர்கள் உட்கார்ந்திருந்தனர். முஸ்லீம் ஊழியர்களும், ஹிந்து ஊழியர்களும் ஒரே மேசையில். அதே மேசையில் ஊழியர்களுடன் ஒருவராக இவரும் உட்கார்ந்தார்.
வருட நிகர இலாபம் 170 கோடி இந்திய ரூபா.இந்தியா எங்கும் 85 கிளைகள் உள்ள அவரும்
ஊழியர்கள் எதை சாப்பிட்டனரோ அதைதான் இவரும் சாப்பிட்டார். இவரும் கியூவில் நின்றுதான் கைகழுவினார். சாப்பாடு முடிய பாங்கோசை பெக்டரி எங்கும் கேட்டது. ஹிந்து மத வெறியர்கள் நிறைந்த குஜாராத் என்று சொல்லப்படுகின்ற அந்த குஜாராத்தில்,85 வீதம் ஹிந்துக்கள் வேலை செய்யும் ஒரு ஹிந்துவின் கம்பனியில் முஸ்லீம் வேலையாட்களுக்கான தொழுகை நேர பாங்கோசை காதை சன்னமாக பிளந்து கேட்டது. அங்கே அவர்களுக்கு ஒரு தொழுகை மண்டபம். அன்று எனக்குள் இருந்த மதம் செத்து ஒரு பத்து நாள் அவரின் வீட்டில் மனிதமும் வியாபாரமும் படித்தேன்.
இதே நிலை சிறிலங்காவிலும் எனக்கு ஏற்பட்டது. புதிய பணக்காறர். இவருக்கு கொழும்பில் ஒன்றும், கொழும்புக்கு வெளியே இரண்டும் என மூன்று குட்டி பெக்டரிகள். வருட இலாபம் கிட்டத்தட்ட 2 கோடி ரூபா தேறும். வீடு நாலரை கோடி ரூபா, பெக்டரியில் இவருக்கு தனியே ஏஸி றூம், நேரத்துக்கு ஊழியர்களுக்கு உணவில்லை. அந்த மலையக ஊழியர்களுக்கு உறங்குவதற்கும் பாய் கூட வழங்கப்படவில்லை. ஆனால் கதை மட்டும் தன்னைவிட பரோபகாரி இந்த உலகில் யாருமே இல்லை. அவரது வீடு நடமாட மனிதரில்லாமல் பாழடைந்து கிடந்தது. ஒரு குட்டி ரகசியம் இவருடன் இருந்த ஐந்து நாளும் ஐயாவுக்கு ஹில்டன், தாஜ் சமுத்ரா, பனானா லீப்லதான் சாப்பாடு கீப்பாடு எல்லாம். அதை திண்டு விட்டு இங்கு வீட்டுக்கு வந்தவுடன் வயிற்றுவலி வந்து. 'பழஞ்சோறும் பழங்கறியும் திங்கிற நாய்க்கு ஹில்டன் ஹோட்டல் சாப்பாடு ஒரு கேடா'என நம்ம பொண்டாட்டி புண்ணியவதிக்கிட்ட நாலு திட்டு வேற.
இவைகளை இங்கு ஏன்சொல்ல வருகிறேனென்றால் ஒரு வியாபாரியின் அனைத்து முன்னேற்றமும் அவன் தனது கடை நிலை ஊழியர்களுடன் எவ்வாறு நடந்து கொள்கின்றான் என்பதிலேயே தங்கியுள்ளது. இவர் எவ்வளவுதான் புத்தியை தீட்டினாலும். அவன் உற்பத்தியாகும் உணவுப் பொருட்களுக்குள் ஒரு பிடி மண்ணை அள்ளிப் போட்டுவிடுவானானால் அனைத்துமே குடி முழுகிப்போய்விடும்.
கடந்த ஏழு வருடத்துக்கு முன் இங்கிலாந்தில் தூத் பேஸ்ட்டிற்குள் ஒரு துளி மண் இருந்ததற்
காக ஒரு கம்பனி ஒரு அம்மணிக்கு நஷ்ட ஈடாக ஏழு மில்லியன் பவுண் கொடுத்து மூக்குடை
பட்டுக் கொண்டது. உழைக்கும் ஆர்வம் மட்டும் இருந்தால் போதாது. குடுக்காறனைப் போல் ஒரே பார்வை, நியாயமான இலாபம் உழைக்கும் வெறி, அரசு அங்கீகரிக்கும் தொழிலை செய்யும் பக்குவம், நாலு பேருக்கு உதவுமே என்ற இத்தனூண்டு மனிதாபிமானம், ஊழியர்களையும் தோழனாக நினைக்கும் தைரியம், எதிர்காலத்தையும் முன்னரே திட்மிடக் கூடிய குள்ளத்தனம், வெளியே காட்டிக் கொள்ளா விட்டாலும் உள்ளே 'ஐ எம் எ கிங்' என்ற சூரத்தனம்.
மொத்தத்தில் என்னால் முடியும் தம்பி, என்னால் முடியும் அண்ணா. என்னால் முடியும் அக்கா, என்னால் முடியும் அப்பா என சொல்லி புறப்படுங்கள்.
( எக்ஸ்போர்ட் டெவலப்மென்ட் போர்ட் கொழும்பில் எனக்கு பல நண்பர்கள் இருக்கிறார்கள்.
'அடோவ் மச்சான் கொடக்கட்டிய கோள் கண்ணவா.அபே கட்டியட்ட மொணவத உணே தன்ன னே மச்சான்' என்று சொன்னார்கள். நன்றி. தொடர்ந்து இணையத்தளங்களுக்கு நன்றி மடல் எழுதி இந்த சோத்து மாடை பேனா மாடாக்கி கொண்டிருக்கும் அனைவருக்கும் எனது நன்றிகள்.
தொடருவேன்......)
3-4-2009 T111
No comments:
Post a Comment